Muziek les en instrument bespelen was voor mij iets dat ik voor het laatst had gedaan als kind.
Ooit, heeeeeel lang geleden als klein meisje, begon ik met muziekles. Hier leerde ik luisteren naar muziek (nog best een kunst eigenlijk); welke instrumenten hoor je allemaal in een liedje en dat soort oefeningen.
Met de xylofoon en dan met kleurtjes op de toetsen geplakt om sneller relatie te leggen met toon- en noot-soort leerde ik, met nog een aantal kinderen, liedjes spelen en uiteindelijk noten lezen. Super leuk vond ik dat altijd.
Wat ouder, rond een jaar of 8 zal ik geweest zijn, wilde ik graag verder met muziek en twijfelde ik tussen een dwarsfluit en een banjo….geen idee hoe ik dáár dan weer op kwam. Na een tijd twijfelen wilde ik dan toch het liefst de dwarsfluit.
En nu komt het jeugdtrauma der trauma’s….
De dwarsfluit bleek een duur instrument en mijn ouders vonden dat ik eerst een jaar blokfluit moest spelen. Als ik dat een jaar volhield, dan mocht ik op dwarsfluit.
Oke, dus ik op blokfluit. Een instrument die ik niet heel mooi vond klinken eigenlijk en daarbij trof ik ook nog eens een net zo stoffige leraar als het instrument zelf (sorry als jij nou net wel blokfluit heel leuk vindt). Veel te serieus en zichzelf ook serieus nemend, gaf hij de les.
Maar goed ik had een doel voor ogen, dus óp naar een jaar blokfluit met een veel te serieuze leraar, om daarna over te kunnen stappen naar dwarsfluit.
Toen was het jaar om en ik verheugde me al dat ik het jaar nu bijna rond had.
Een van de laatste lessen ergens vlak voor de zomer vakantie, kwam mijn moeder me weer bij een van deze laatste lessen ophalen en besprak met de leraar over de start van de lessen van het volgende jaar. Deze leraar gaf geen dwarsfluit lessen, dat wist ik en dus vraag ik mijn moeder waar dit over gaat; ‘ik mocht van jou en papa na een jaar blokfluit les op dwarsfluitles!!
Als een zeepbel spatte mijn toen grootste wens uiteen; volgens mijn moeder moest ik eerst door met blokfluitles en hadden m’n ouders volgens haar mij dit niet na een jaar beloofd.
Toen wist ik niet meer waarom ik in vredesnaam door zou moeten gaan met blokfluit en dus stopte ik er meteen mee en ben ik toen van ellende geloof ik maar gaan turnen.
Iets later, ik was inmiddels denk ik een jaar of 10, zat m’n jeugdvriendinnetje te vertellen dat ze gitaarlessen kreeg van ome Karel. De vader van een klasgenootje, die een aardig deuntje op de gitaar kon spelen. Ik mocht ook meedoen met de lessen en een gitaar tijdens de “lessen” van hem lenen. Maar na een liedje of 10 in herhaling leren en ome Karel die steed wat minder tijd kreeg voor de lessen, bloedde dit clubje een beetje dood.
En toen, zomaar op een dag, werd ik 40.
Ideaal moment voor de aanloop naar een gezellige midlife crisis; de mijne werd de ukelele.
Een vriendin van mij zocht een hobby en kwam op een avond aanzetten met haar nieuwe uke. Ze speelde een net geleerd liedje.
Toen we een dag later i.v.m haar verjaardag lekker gingen lunchen en daarna nog even in een muziekwinkel stonden omdat ze een cursus in de buurt zocht en een boekje met liedjes wilde kopen, zag ik een leuke uke en speelde er even op.
Eigenlijk gewoon om er even aan te zitten en vervolgens weer weg te leggen en samen de winkel uit te lopen met een boekje met liedjes voor háár ukelele……maar er gebeurde wat.
Ik zag het zelf niet aankomen, m’n vriendin ook niet en ik floep eruit; ‘ik vind dit eigenlijk ook wel erg leuk! Zullen we samen op les gaan? Dan ga ik deze uke kopen’
Haar mond viel open, de mijne kort daarop ook toen ik besefte wat ik zei. Maar ik heb de sopraan ukelele gekocht en we zijn op les gegaan.
Nu blijkt dat een midlife crisis bij een vrouw gemiddeld zo tussen de 1 tot 5 jaar kan duren. En nu dus blijkt dat ik zo maar eens nog een dikke 4 jaar met de uke te stellen heb, vond ik dat best een goede reden om afgelopen week een nieuwe tenor ukelele te gaan kopen.
Midlifecrisis is zo slecht nog niet.
And so that’s how i uke-that-lele(s)
Maaikeologie 