De vogel is gevlogen

Henk hebben we leren kennen op ons werk, toen m’n vriend Johannes en ik technisch gezien nog collega’s waren.
Henk, een joviale, zachtaardige, sociale man, vol met (vleugje sarcastische) humor en nooit verlegen om een verhaal.
Sterker nog: het kwam nog wel eens voor dat ik moest zeggen ‘Henk, ik moet echt weer even verder, anders krijg ik m’n werk niet af’.
Geen klus was hem te moeilijk en hulpvaardigheid zit hem in het bloed. 

Een beetje (leuk) apart, pittig en rechtlijnig hier en daar, nuchter, maar gevoelig, rechtvaardig en goeie dosis humor.
Een actieve man, al wat jaren met pensioen, die graag mensen helpt die zelf niet handig zijn en veelal ook die het financieel wat minder goed hebben en een klussenman normaliter niet altijd konden betalen. Dit laatste gold ook voor cliënten op ons werk.
Van een schilderijtje ophangen, een muurtje schilderen, tot aan vernuftige oplossingen bedenken en maken. Bij elk probleem die er was; Henk kon het allemaal.

Er kwam een moment dat wij: Johannes en ik, klussen in en om ons huis hadden, maar die wij zelf niet goed wisten hoe aan te pakken. 
Onze vrienden kunnen hetzelfde als wat wij kunnen en in de familie van m’n vriend Johannes zijn alleen oud/ex-schilders: al willen zij altijd helpen, dat kunnen we zelf ook.
Aan mijn kant van de familie zitten vooral sporters, die voor het onderdeel klussen bij para-klus-lympics met hun twee linker handen, de voorrondes niet eens zouden halen.
En zo kwamen we op het idee Henk eens te vragen: zou hij misschien een stellage willen timmeren in de schuur? Ook al zijn wij, financieel gezien, wel in staat om een standaard klussenman in te huren in tegenstelling tot de meeste mensen die hij helpt. 
Onder het mom ‘nee hebben we, ja kunnen we krijgen’ vroegen we het Henk.

En zo hebben we nu sinds een aantal jaren o.a een goeie opbergruimte in de schuur, een weer degelijke en rechtopstaande schutting en een hele fijne keuken die we steevast vanaf dag 1 ook ‘Henk’ noemen. 
En bovenal: een gezellig en bijzonder contact aan over gehouden tussen een 70 plusser en twee 40 plussers.
We hielden tijdens en na de klussen contact en we kwamen eens in de zoveel tijd bij elkaar op de koffie of aten wat samen.

Afgelopen maart belde hij ons op; ‘ohw leuk dat is Henk; even een afspraak maken’ dacht ik toen ik zijn naam op het schermpje van de telefoon zag.
We zouden inderdaad een afspraak maken, maar even met een ander perspectief in vooruitzicht dan dat we konden vermoeden.
Hij vroeg waar we waren; ‘gewoon thuis Henk, wat dan?’
‘Oke, nou ik heb wel wat te vertellen eigenlijk’ begon Henk.
Vervolgens vertelde hij ons dat hij uitgezaaide kanker heeft en nog twee tot vier maanden te leven heeft…

Eigenzinnigheid is Henk niet vreemd en zoals het ook bij hem past, vind ik het ook bijzonder hoe hij zijn keuzes maakt en hoe hij over de dingen denkt.
Zoals afscheid als hij dood zou zijn, dat leek hem helemaal niks.
Daarom zou er geen plechtigheid komen als het zover zou zijn, maar gaf hij een afscheid met Henk nog in levende lijve.
Met een select groep mensen, die Henk aan het hart ging, hebben we drie weken na zijn doodvonnis een mooie lunch middag met elkaar gehad. 
En hebben we gelukkig ook daarna nog mooie ontmoetingen met Henk mogen hebben.

Na het slechte nieuws, is hij meteen alles gaan regelen, zodat straks zijn eerst directe nabestaanden zo weinig als nodig is, nog na zijn dood hoeft te regelen.
Gelukkig met zijn hele fijne nabestaanden die terecht op hun beurt hebben gezegd ‘Henk…hier stop je met regelen, wij kunnen dat wel, jou tijd is  kostbaar.’

En dat was zijn tijd zeker: nog geen twee maanden na het droevige nieuws dat hij twee tot vier maanden nog te leven heeft, is hij gegaan.
Wat een verdriet, wat een mooi mens is er heengegaan.

Henk, het was gezellig! 
Zoals jij zei ‘ik heb een mooi leven gehad en als het zover is, is deze vogel gevlogen.’ 

De vogel is gevlogen….
Dag Henk ❤