Zonnestraaltje

M’n buurvrouw belt eind van de morgen aan.
Zodra ik de deur open doe zegt ze ‘sorry buurvrouw!’ en reikt me een doos met chocolaatjes aan.
Het plan was eigenlijk om voor háár deur te staan en sorry te zeggen. Nu zegt zíj tegen míj sorry…dat heb ik even niet verdient.  
Reden: ‘Zonnestraaltje’ straalde nogal fel deze morgen.

De meeste mensen die me in alle facetten wel eens meegemaakt hebben kennen ‘Zonnestraaltje’ wel.
Ik heb namelijk een dijk van een ochtendhumeur.
Johannes noemt me dan ‘Zonnestraaltje’, maar nooit tíjdens de episode, want dan ben je je leven niet zeker. Dit zegt hij op dat moment vooral in stilte en hij weet ook precies op welk moment hij het nét weer hardop kan zeggen en het risico is geweken dat ik zijn gitaar in duizend stukjes sla, z’n auto onder kras, of z’n hoofd van z’n romp af trek! (Iets gechargeerd dit hè mensen)  

Gelukkig heb ik vooral mensen om me heen, met een goeie dosis humor en relativeringsvermogen, al helemaal als míjn uitblijvende redelijkheid, realiteitszin en relativeringsvermogen, dat onlosmakelijk verbonden is met mijn ochtendhumeur, op zo’n moment nog ergens in mijn holle kies verblijft.
Hoewel realiteitszin en relativeringsvermogen vooral op het nulpunt staat wanneer ik (in mijn -ochtend- ogen) onnodig wakker gemaakt word, ligt dit de eerste 10 tot 30 minuten bij normaal wakker worden ook niet bar hoog.
Waar je me doorgaans niet zo snel gek kan krijgen (tenzij je aan colporterreur doet dan *kuch*), is daar dus bij het wakker worden belachelijk weinig voor nodig.
Het verschil tussen Maaike gedurende de 23,5 uur per dag en de Maaike-net-wakker variant, kan je gerust een “contrastje” noemen.

Vanmorgen heeft buurvrouw ‘Zonnestraaltje’ dus ontmoet.
Iets voor 8.00u ging er vrij hard en vrij lang een hamer tekeer en dat was, ook na een relatief kort nachtje, alles behalve grappig: ik rukte gefrustreerd en pislink de dekens van me af, trok woest de knip van het slaapkamerraam en gooide met een ruk het raam open om te lokaliseren vanaf welke kant de hufter, die mij heeft dúrven wakker maken door een hamer, vandaan kwam.
Met m’n slaaphoofd zag ik door m’n wimpers de buurvrouw in de tuin lopen en ik riep alsof zij mij hoogst persoonlijk überhaupt iets heeft aangedaan: ‘wie dit bedenkt op dit tijdstip en welke klaphark überhaupt als een achterlijke staat te timmeren??!!’
Verder weet ik het niet meer precies, Zonnestraaltje heeft naast de kunst van onredelijkheid en elk gebrek aan nuance, ook een soort van in verval geraakt geheugen. 
Het is vergelijkbaar zoals dat ook kan gaan als je gedroomd hebt en later op de dag niet meer precies weet wat je ook alweer had gedroomd, zo werkt zo’n episode bij mij ook. In grote lijnen weet ik dit nog wel, maar veel details kan ik je niet vertellen.  
Maar goed, het bleek dat er dus werklui bij de buren bezig zijn en de a.k dagen nog wel even bezig blijven.

Eenmaal bij m’n positieven vanmorgen en beseffend dat dit weer helemaal nergens over ging, schaamde ik me nu al helemaal kapot.
Mijn buren zitten namelijk al een half jaar in de ellende van lekkages, schimmel en de hele dag met een of ander (voor hun luidruchtig draaiend) log huis-droog-maak-apparaat in hun huis. En waar, naast een lang verhaal met een heleboel pech, geen specialist dit tot nog toe fatsoenlijk op weet te lossen.
En de buurvrouw vind het dan lullig voor míj dat ze het dit keer waren vergeten het aan ons door te geven. 
Ik vond het daarom lastig de chocola aan te nemen en ik bood mijn oprechte excuses aan.
Ze drukte de doos chocola in mijn handen en zei ‘nee echt, ik begrijp het! Ik heb ook zo’n ochtendhumeur en ik zou er zelf nog bij hebben gescholden, jij schold niet eens’.
Dit was een dubbele opluchting, naast de herkenning kon ik namelijk niet helemaal met zekerheid zeggen of ik wel of niet heb staan schelden…..
‘In my defence they left me unsupervised’.

Inmiddels kan ik gewoon weer om mezelf lachen en besef ik me hoe tof het eigenlijk is wanneer ook iemand die je niet door en door kent, toch je grootste onhebbelijkheid kan doorzien.
Hoewel ik vrij goed zou kunnen wennen aan deze behoorlijk lekkere chocolade, hoop ik toch wel heel hard op mijn blote knietjes dat ‘Zonnestraaltje’ in vervolg ergens anders kan gaan opdonder-stralen.