Sinds het besef dat ik mezelf middelbaar mag noemen, merk ik dat er vaker momenten zijn waarop ik denk: hóé ben ik met zo’n vaart ineens hier verzeilt geraakt? Aan welke afslagen ben ik, zonder dat te beseffen, voorbij geraasd?
“Gisteren” deed ik nog een beroepsopleiding, had ik mijn eerste echte baan, ging ik het huis uit, kocht ik mijn eerste auto en maakte ik me druk over vriendjes, over hoe en bij wie ik aan het eind van de maand kon eten na de te grote uitgaven aan het begin van de maand, en meer van dat soort dingen.
En dan ineens is het vandaag en ben ik zomaar een “in rustig vaarwater kabbelende middelbare”.
Volgens wikipedia is ‘middelbare leeftijd tussen die van jong volwassene en bejaarde’. Zelfs wikipedia gaat dus niet zachtzinnig en genuanceerd om met het gegeven van ‘middelbare leeftijd’. Het verklaart ook meteen waarom de afgelopen 22 jaren in een zucht en een scheet voorbij zijn geraasd. Er is echter wel één houvast, waarvan ik tot voor kort het bestaan niet wist: ‘de oxford english dictionary’ houdt 45 – 60 jaar aan als middelbare leeftijd.
Inmiddels heb ik dus een nieuwe standaard aangenomen en zo nog twee jaar erbij kunnen winnen, voordat ik de middelbare fase dan écht inga. Dus dat “middelbaar zijn” – wat ik dus volgens Oxford nog niet ben, hè mensen! – heeft die gekke bijkomstigheid dat je nèt nog voor iedereen (en jezelf) jong was en vandaag de dag voor een jong mens oud en voor een oud mens jong bent. Maar je zit hoe dan ook enorm in die “U” zone.
Om maar een voorbeeld te noemen: ik heb ook – geheel onbewust – de paar afslagen gemist die leidden naar mijn huidige, nachtelijke, geheel staploze bestaan. Echt géén idee hoeveel keer ik een zijweg ben ingeslagen om hierop uit te komen. Jarenlang was stappen zo ongeveer mijn eerste levensbehoefte.
Zeker als eind tiener en begin twintiger begaf ik me volop in het uitgaansleven. Geen uitgaansweekend liet ik aan me voorbij gaan.
Ik verzekerde mezelf destijds dan ook dat het bij mij nooit zover zou komen dat ik geen interesse of behoefte meer in stappen zou krijgen. Ik vond dat gegeven gewoon raar.
De vrije vrijdag- en zaterdagavond werden vanaf het moment dat ik onregelmatig ging werken, spaarzamer, dus extra reden om zo vaak mogelijk te gaan en er volop van te genieten.
Ergens als eind twintiger begon er iets te veranderen. Daar waar ik graag uitging, werden de mensen om me heen steeds jonger en wat ik eerder niet voor mogelijk hield: mijn behoefte nam af. In plaats van zin om weg te gaan, vond ik het steeds wat vaker “gedoe”. Zo werden de wekelijkse nachtelijke uitgaanssessies ineens maandelijks. Van maandelijks bloedde dat op een gegeven moment ook dood en werd mijn ultieme stapavond en nacht het “borrelen met een goed gesprek”, met vrienden op de bank. Wat overigens nu nog steeds mijn ultieme avondje uit is, hoewel ‘avond’ in perspectief van een “ruim tien jaar dertig plusser” gezien kan worden.
Het rare is, inmiddels zo’n vijftien jaar verder, dat ik dat stappen dan wel echt kan missen als kiespijn, maar de nostalgie ervan daarentegen steeds wat vaker opborrelt. Het is gek hoe je iets in zekere zin kan missen, terwijl je er allang totáál geen interesse meer in hebt.
En zo zit ik, peinzend over mijn – nog niet – middelbaar zijn en die ‘goeie ouwe tijd’ tot aan nu, met een grote bak thee in m’n kloffie in de tuin. Mijn blik glijdt langs de uiteinden van mijn benen. Ik zucht hardop en stel mezelf wederom de vraag hóé ik in vredesnaam voorbij déze afslag ben geraasd… Jaar en dag heb ik gezworen dat ik dít hoe dan ook nooit van mijn leven aan zou trekken, al vriezen mijn voeten van mijn benen af. Nooit gedacht dat comfort zo aan principiële kwesties voorbij zou kunnen gaan.
Ik draag Spaanse sloffen, ik herhaal: SPAANSE SLOFFEN!
Ik wist al wel dat mijn jeugdigheid wel een béétje voorbij was, maar dit is toch wel heel definitief. En hoewel ik het voor mezelf niet helemaal duidelijk krijg of het om te janken of om te lachen is, besluit ik dat ik nu wél volmondig kan zeggen dat het leven van deze “ruim tien jaar dertig plusser” er nog flink Spaans aan toegaat!
** ‘Het gaat er Spaans aan toe’ is eerder verschenen op hoevrouwendenken.nl **
Maaikeologie 