Bram Bakker bakt ze bruin

Wie kent hem niet? Psychiater Dr. Bram Bakker. Ken je hem niet van tv, dan ken je hem wel van een of ander dubieus depressiegala of van menig ander medium waar hij wel vaker zijn ietwat scheefgetrokken conclusies de wereld in slingert.

Een voorbeeld van hoe bruin deze ‘Bakker’ ze kan bakken, is zijn uitspraak van vorige week (5 juli) op Twitter:

Aan de angst in de ogen van mensen die nu nog steeds mondkapjes dragen kun je zien wat corona heeft aangericht— Bram Bakker (@drbrambakker) July 5, 2021

(klik er vooral ook even op: de reacties op deze tweet zijn ook erg interessant)

Dubbelgevouwen las ik zijn tweet voor de derde keer. De eerste en tweede keer dacht ik namelijk nog dat er iets ernstigs gaande was met mijn zicht, leesvermogen of simpelweg met mijn telefoonscherm. Levendig zag ik voor me hoe Bram tot dít hoogstandje van een conclusie moest zijn gekomen. Hij had duidelijk onlangs eens heel goed om zich heen gekeken, naar de mensen in hun natuurlijke habitat, de supermarkt.

Tussen de massa overduidelijk blije, vrolijke, opgeluchte, huppelende virusangstloze, euforische mensen, signaleerde hij een storing in het beeld: de (vrijwillig!) mondkap dragende medemens. Een mevrouw in dit geval. In slechts één haal nattevingerwerk en standje ‘projectie’ op maximaal, wist Bram meteen en exact hoe de vork in deze steel zat!

Maar als een beetje vakman, waagde hij er nog wel een – uiteraard grondige – observatie aan. Op zijn vakgebied observeer, communiceer en analyseer je eigenlijk eerst, voordat je tot een eindconclusie komt, maar Bram houdt er wel van om buiten de gebaande paden te lopen.

Bram stond een halfje volkoren bruin in zijn mandje te laden en volgde met zijn ogen ‘Mevrouw Mondkapje’. Toch opvallend hoe ze met wat gebogen hoofd, gespannen schouders van de broodafdeling het pad inliep van de liga’s, concludeerde Bram. Ze verdween uit beeld achter de stelling. Het duurde niet lang voordat Bram de authentieke geur van angstzweet van Mevrouw Mondkapje zelfs rook. Moet je nagaan; op zo’n afstand!

Het was dat Bram het niet kon zien, maar het zou hem alleszins totaal niet verbazen als haar hartslag c.q. bloeddruk de pan uit rees bij het uitzoeken van een pak liga met dat mondkapje op. Eigenlijk wíst hij gewoon dat het zo was, daar had hij echt geen stethoscoop of bloeddrukmeter voor nodig, hij zat immers zelden (nooit) naast zijn eigen waarnemingen en conclusies. Zo goed is hij nou eenmaal, al zei hij het zelf.

Het was an sich al bewonderenswaardig knap hoe Mevrouw Mondkapje tussen de virusangst-bedrijven door nog tijd had om een keus te maken. Dat ze überhaupt nog het pak liga van de pakken sultana’s wist te onderscheiden. En dat alles in haar toestand!

Discreet (want zo is hij), volgde Bram Mevrouw Mondkapje verder de winkel door.

Tegen de tijd dat Mevrouw Mondkapje bij de toetjes stond, kon Bram ongezien steeds wat dichterbij komen. Hij stond inmiddels – ogenschijnlijk – naar de tekst op een pak yoghurt te staren. Dat pak had hij helemaal niet nodig, maar hij kon het nét bij Mevrouw Mondkapje, zo half voorlangs, uit het koelvak pakken. Op die manier kon hij haar ook even slinks van dichtbij observeren.

Deinsde ze nu iets terug toen hij de yoghurt pakte? Ja, moest haast wel: het sloot immers naadloos aan bij zijn al vooraf opgedane eindconclusie in deze observatie. Schokkender was eigenlijk dat hij zelf twijfelde aan deze waarneming; zo zit hij eigenlijk niet in elkaar. Bram schudde zijn moment van twijfel van zich af en bedacht dat hij, tijdens die ene fractie van een seconde dat ze oogcontact hadden bij zijn yoghurt handeling, waargenomen had dat de pupillen van Mevrouw Mondkapje wel uitzonderlijk verwijd waren. Dat zie je bij angst. Pure angst. En ze gedroeg zich ook best wel schichtig, eigenlijk.

Zijn waarneming nog overdenkend, zag hij dat Mevrouw Mondkapje al doorgelopen was naar de groente- en fruitafdeling. Bram liep daar nu ook naartoe, maar het leek erop dat hij haar uit het oog was verloren. Bram liep zenuwachtig door richting het pad van de tijdschriften: ‘hóé heb ik haar uit het oog kunnen verliezen?’

Tot hij in zijn ooghoeken, tussen alle blije, huppelende, euforische mensen, een niet te missen neerslachtige gestalte bij het fruit zag staan: Mevrouw Mondkapje! Daar was ze weer! Hij nam direct ook de angst van haar ‘freeze’ houding waar: ze keek namelijk wel héél strak en lang naar de bananen.

Tegen de tijd dat Mevrouw Mondkapje voor Bram in de rij bij de kassa stond, concludeerde Bram opgelucht en trots dat zijn observatie exact bevestigde wat hij in een split second met natte vingerwerk, al op voorhand op Mevrouw Mondkapje en haar mede-mondkapjesdragers projecteerde.
‘Tijd om naar huis te gaan en hier eens een uitermate diepzinnige tweet aan te wagen’ mompelde Bram.

En zo, beste mensen, weten jullie en ik door de diepgaande, haarscherpe observatie en analyse van deze kenner en psychiater nu dus ook hoe het feitelijk in elkaar zit.

Het begint me inmiddels ook te dagen dat ik me al wat lang ontspannen voel. Ik moet oppassen dat ik niet al te veel uit balans raak…
Dus mensen: ik ga nu even boodschappen doen: uitdragen wat corona bij me heeft aangericht en mijn angst etaleren.
Laters!

** ‘Bram Bakker bakt ze bruin’ is eerder verschenen op hoevrouwendenken.nl **