19 jaar was ik. Een van de fases waar mijn onrustige, zoekende en oneindig lijkende gevoelswereld hoogtij vierde. Het feit dat het net uit was met mijn vriendje en ik hartstikke luddeveduh had én met bomvol vragen zat (het soort waarop je never nooit enig antwoord zult krijgen) droeg daar best lekker aan bij.

Dit jaar besloten we, vanwege Corona, om in onze grote vakantie voornamelijk Rundumhausen en Jardinië aan te doen. Dit gaf, voordat de vakantie begon, vooral voordelen: geen voorbereidingsstress met inpakken, vergeten spullen op het allerlaatst halen, áltijd weer zoeken naar iets wat je zeker weten al in huis had, maar geen idee meer waar je het hebt gelaten en natuurlijk het verkeerd inschatten van tijd: alles komt dan weer snoeihard samen op het (laatste) moment met het huis fatsoenlijk achterlaten voor de kattenoppas.

Wanneer ik vanuit de supermarkt de hoek om ga, richting huis, kom ik Rico tegen. Op het moment dat hij aan me voorbij is, laat ik mijn kortstondig onderdrukte grijns los. Zowel om hem, als om mezelf. Het feit dat Rico zichtbaar hard zijn best doet om mij niet te zien, maakt de herinnering aan het akkefietje 21 jaar geleden, nu nóg grappiger.

Vanaf jongs af aan al had ik een klik met mensen met een verstandelijke beperking. Ik raakte altijd wel in contact of in gesprek: sowieso vaak in onze straat waar vanaf mijn 7e een dagbesteding was, maar ook gewoon bij de bushalte of in de bus, bij de bakker, op verjaardagen, in het winkelcentrum of gewoon in het voorbijgaan op straat. Wanneer ik zelf geen contact maakte, deden zij het wel.

Onlangs kwam ik een voor mij nog relatief onbekend terrein tegen: blog lijstjes, of soms ook wel ‘blog tags’ genaamd als ik het goed begrijp: een rijtje vragen die de blogger dan beantwoordt.
Natuurlijk ben ik het wel eens eerder tegengekomen, maar dat dit vrij vaak en groots wordt ingezet door menig blogger, is voor mij wel nieuw.

Het enige wat ik al jong heel zeker wist, is wat ik wilde worden “later als ik groot ben”; ik wilde begeleidster worden en werken met mensen met een verstandelijke beperking. 

Hier thuis geven we nog wel eens bepaalde situaties of bepaalde type mensen een naam en/of een zin gerelateerd aan iets.
Naast dat het grappig is (vinden wij dan), is het ook nog wel eens best handig.
Al is het alleen al om de ander een beeld te kunnen geven over iemand of een situatie waar de ander niet bij was. Weet je toch een beetje in welk kaliber je de situatie, persoon of sfeer kan zien.
Een van het ‘you name it rijtje’ is het ‘ga naar het licht type’ waar ik eerder een blogpost over schreef:  Gáááááá naar het licht.

Henk hebben we leren kennen op ons werk, toen m’n vriend Johannes en ik technisch gezien nog collega’s waren.
Henk, een joviale, zachtaardige, sociale man, vol met (vleugje sarcastische) humor en nooit verlegen om een verhaal.
Sterker nog: het kwam nog wel eens voor dat ik moest zeggen ‘Henk, ik moet echt weer even verder, anders krijg ik m’n werk niet af’.
Geen klus was hem te moeilijk en hulpvaardigheid zit hem in het bloed. 

Toen ik afgelopen week in de file stond, druk in discussie met mezelf over wat ik nou ging doen met het avondeten. Ik wilde wel iets gezond eten, maar ik had zó geen zin meer in koken na deze drukke werkdag, nu ik een uur later dan normaal thuis zou komen, keek ik even in m’n achteruitkijk spiegel.