Het was ergens halverwege de jaren ’90 toen ik, zoals wel vaker, bleef slapen bij Jolanda.
Zij was ruim 2 jaar ouder dan ik, met mijn zeventien lentes, en woonde al op zichzelf.
We gingen meestal om de hoek van waar ze woonde naar de kroeg en van daaruit, met andere mensen uit de kroeg een taxi delend, zo’n twaalf kilometer verderop naar een dancing of discotheek.

Lieve lezers,

Deze maand heb ik een blog vakantie ingelast. *Edit: de blog vakantie is met twee maanden verlengd* Maart ben ik weer van de partij, ik hoop jullie ook! Ik wens jullie alvast gezonde en knusse feestdagen en een gezond en liefdevol 2021! Tot volgend jaar!

Liefs Maaike ♡

Zowel Johannes als ik waren tot voor een jaartje of wat terug niet echt kamerplant-(w)aardig.
Op dat gebied hadden we lange tijd het groen meer achter de oren dan in de vingers, zal ik maar zeggen. Tuinplanten gingen wel, vooral met dank aan Moeder Natuur, maar binnenplanten konden we allebei nog geen half jaar levend houden.
En dat, (nog geen) half jaar in leven houden, was dan ook een uitzondering.

19 jaar was ik. Een van de fases waar mijn onrustige, zoekende en oneindig lijkende gevoelswereld hoogtij vierde. Het feit dat het net uit was met mijn vriendje en ik hartstikke luddeveduh had én met bomvol vragen zat (het soort waarop je never nooit enig antwoord zult krijgen) droeg daar best lekker aan bij.

Dit jaar besloten we, vanwege Corona, om in onze grote vakantie voornamelijk Rundumhausen en Jardinië aan te doen. Dit gaf, voordat de vakantie begon, vooral voordelen: geen voorbereidingsstress met inpakken, vergeten spullen op het allerlaatst halen, áltijd weer zoeken naar iets wat je zeker weten al in huis had, maar geen idee meer waar je het hebt gelaten en natuurlijk het verkeerd inschatten van tijd: alles komt dan weer snoeihard samen op het (laatste) moment met het huis fatsoenlijk achterlaten voor de kattenoppas.

Wanneer ik vanuit de supermarkt de hoek om ga, richting huis, kom ik Rico tegen. Op het moment dat hij aan me voorbij is, laat ik mijn kortstondig onderdrukte grijns los. Zowel om hem, als om mezelf. Het feit dat Rico zichtbaar hard zijn best doet om mij niet te zien, maakt de herinnering aan het akkefietje 21 jaar geleden, nu nóg grappiger.

Vanaf jongs af aan al had ik een klik met mensen met een verstandelijke beperking. Ik raakte altijd wel in contact of in gesprek: sowieso vaak in onze straat waar vanaf mijn 7e een dagbesteding was, maar ook gewoon bij de bushalte of in de bus, bij de bakker, op verjaardagen, in het winkelcentrum of gewoon in het voorbijgaan op straat. Wanneer ik zelf geen contact maakte, deden zij het wel.

Onlangs kwam ik een voor mij nog relatief onbekend terrein tegen: blog lijstjes, of soms ook wel ‘blog tags’ genaamd als ik het goed begrijp: een rijtje vragen die de blogger dan beantwoordt.
Natuurlijk ben ik het wel eens eerder tegengekomen, maar dat dit vrij vaak en groots wordt ingezet door menig blogger, is voor mij wel nieuw.

Het enige wat ik al jong heel zeker wist, is wat ik wilde worden “later als ik groot ben”; ik wilde begeleidster worden en werken met mensen met een verstandelijke beperking.