Henk hebben we leren kennen op ons werk, toen m’n vriend Johannes en ik technisch gezien nog collega’s waren.
Henk, een joviale, zachtaardige, sociale man, vol met (vleugje sarcastische) humor en nooit verlegen om een verhaal.
Sterker nog: het kwam nog wel eens voor dat ik moest zeggen ‘Henk, ik moet echt weer even verder, anders krijg ik m’n werk niet af’.
Geen klus was hem te moeilijk en hulpvaardigheid zit hem in het bloed. 

Toen ik afgelopen week in de file stond, druk in discussie met mezelf over wat ik nou ging doen met het avondeten. Ik wilde wel iets gezond eten, maar ik had zó geen zin meer in koken na deze drukke werkdag, nu ik een uur later dan normaal thuis zou komen, keek ik even in m’n achteruitkijk spiegel.

Kama-wattus?  ‘Kamagurka!’ 
Ja, ik had er ook niet eerder van gehoord.
Het moest dan ook even bij me landen toen m’n vriend zei dat hij nieuwsgierig is naar -en toch ook wel eens wil proberen om- die kamagurka in gerechten te gebruiken, omdat het én lekker én een best wel gezond goedje schijnt te zijn.

Muziek les en instrument bespelen was voor mij iets dat ik voor het laatst had gedaan als kind.
Ooit, heeeeeel lang geleden als klein meisje, begon ik met muziekles. Hier leerde ik luisteren naar muziek (nog best een kunst eigenlijk); welke instrumenten hoor je allemaal in een liedje en dat soort oefeningen.
Met de xylofoon en dan met kleurtjes op de toetsen geplakt om sneller relatie te leggen met toon- en noot-soort leerde ik, met nog een aantal kinderen, liedjes spelen en uiteindelijk noten lezen. Super leuk vond ik dat altijd.
Wat ouder, rond een jaar of 8 zal ik geweest zijn, wilde ik graag verder met muziek en twijfelde ik tussen een dwarsfluit en een banjo….geen idee hoe ik dáár dan weer op kwam. Na een tijd twijfelen wilde ik dan toch het liefst de dwarsfluit.