Wanneer ik vanuit de supermarkt de hoek om ga, richting huis, kom ik Rico tegen. Op het moment dat hij aan me voorbij is, laat ik mijn kortstondig onderdrukte grijns los. Zowel om hem, als om mezelf. Het feit dat Rico zichtbaar hard zijn best doet om mij niet te zien, maakt de herinnering aan het akkefietje 21 jaar geleden, nu nóg grappiger.

Vanaf jongs af aan al had ik een klik met mensen met een verstandelijke beperking. Ik raakte altijd wel in contact of in gesprek: sowieso vaak in onze straat waar vanaf mijn 7e een dagbesteding was, maar ook gewoon bij de bushalte of in de bus, bij de bakker, op verjaardagen, in het winkelcentrum of gewoon in het voorbijgaan op straat. Wanneer ik zelf geen contact maakte, deden zij het wel.

Onlangs kwam ik een voor mij nog relatief onbekend terrein tegen: blog lijstjes, of soms ook wel ‘blog tags’ genaamd als ik het goed begrijp: een rijtje vragen die de blogger dan beantwoordt.
Natuurlijk ben ik het wel eens eerder tegengekomen, maar dat dit vrij vaak en groots wordt ingezet door menig blogger, is voor mij wel nieuw.