M’n buurvrouw belt eind van de morgen aan.
Zodra ik de deur open doe zegt ze ‘sorry buurvrouw!’ en reikt me een doos met chocolaatjes aan.
Het plan was eigenlijk om voor háár deur te staan en sorry te zeggen. Nu zegt zíj tegen míj sorry…dat heb ik even niet verdient.
Reden: ‘Zonnestraaltje’ straalde nogal fel deze morgen.
Één van de dingen waarmee je me best goed op de kast kan krijgen is, een shirt en bodywarmer aantrekken van een of ander bedrijf, met een klapper, tablet of laptop in je hand het pad oplopen en bij me aanbellen.
Alleen al dit gegeven, roept al van alles bij me op.
Lees meer >>“Hier thuis geven we nog wel eens bepaalde situaties of bepaalde type mensen een naam en/of een zin gerelateerd aan iets. Naast dat het grappig is (vinden wij dan), is het ook nog wel eens best handig.
Al is het alleen al om de ander een beeld te kunnen geven over iemand of een situatie waar de ander niet bij was. Weet je toch een beetje in welk kaliber je de situatie, persoon of sfeer kan zien. Lees ook mijn eerdere blogpost ‘Gáááááá naar het licht‘ en ‘You name it‘. “
Het is bijna een Maaikeologisch ongeschreven regel: zodra ik alleen naar een bijeenkomst ga, beland ik met enig regelmaat in een soort parallel universum van suffe acties en andere knulligheden.
Onlangs had ik weer eens zo’n dag te pakken op cursus voor m’n werk:
00.30 uur, nog een laatste bakje thee voordat ik ga slapen. Buiten hoor ik een groepje opgeschoten lui en ik hoor gerommel aan een kliko….ik ga toch eens kijken.
Lees meer >>
Het enige wat ik al jong heel zeker wist, is wat ik wilde worden “later als ik groot ben”; ik wilde begeleidster worden en werken met mensen met een verstandelijke beperking.
Lees meer >>
Het was een close call. Het scheelde weinig of mijn acuut uitgeproeste hete thee, was op je boek en mijn schoot terecht gekomen toen ik onderaan blz 77 van je boek was.
Door snel reactievermogen en met een beetje geluk, lanceerde het meeste toch nog op het laminaat.
M’n mond viel vervolgens spontaan zó ver open, dat ik maar ternauwernood kon voorkomen dat ik met spoed bij de kaakchirurg zat om m’n kaken weer terug in de kom te krijgen.
Van ongeloof heb ik de “tip” nog een paar keer gelezen, met blauwe plekken tot gevolg.
Ik moest mezelf proberen wakker te knijpen; want níemand noemt zoiets een tip, laat staan een “self-care tip”…….
Nee toch? Toch?!!
Hier thuis geven we nog wel eens bepaalde situaties of bepaalde type mensen een naam en/of een zin gerelateerd aan iets.
Naast dat het grappig is (vinden wij dan), is het ook nog wel eens best handig.
Al is het alleen al om de ander een beeld te kunnen geven over iemand of een situatie waar de ander niet bij was. Weet je toch een beetje in welk kaliber je de situatie, persoon of sfeer kan zien.
Een van het ‘you name it rijtje’ is het ‘ga naar het licht type’ waar ik eerder een blogpost over schreef: Gáááááá naar het licht.
